Wien / Vienna / Wenen

De oplettende lezer heeft gemerkt dat ik de afgelopen twee dagen (donderdag en vrijdag) geen verslag meer heb geplaatst op mijn ‘waarbenjij’. Dit klopt, omdat ik donderdag de afscheidsbarbecue had met de groep en ik vrijdagavond in het vliegtuig op weg naar Köln zat. Daarom pak ik deze twee dagen nu even samen!
Donderdagmorgen was het tijd om afscheid te gaan nemen van Hongarije. Om half 10 moesten alle koffers met de meesters en juffen weer in de lobby van het hotel staan. We wilden nog snel even iets te drinken halen in de supermarkt, zodat we tijdens onze terug reis nog wat konden eten/ drinken.
Het busje voor de koffers stond al klaar. Iedereen zette zijn koffer er in en de heren zetten zich in het busje erbij. Zij konden dan bij het station het busje met alle koffers mee uitladen. De rest van de groep liep naar het station. Het was heerlijk weer, dus dit was geen straf!
We hadden de trein van 10.32u, maar voordat we naar het perron liepen werden er eerst nog groepsfoto’s gemaakt met Laszloo en de jongens. Laszloo en de meisjes en een groepsfoto waarbij iedereen op de foto stond, incl. de Hongaarse studenten. We hadden veel bekijks, haha! Toen kwam het moment van afscheid nemen. Laszloo werd door alle dames gekust en voelde zich hierdoor zeer vereerd! Hierna liepen we met de gehele groep door naar het perron. De trein had 10 minuten vertraging waardoor we even moesten wachten op de trein. Peter, een Hongaarse student, nam hier afscheid van ons. Wij zelf werden uitgezwaaid door Laszloo en Balasz (Hongaarse student).
1,5 uur later kwamen we aan in Wenen. In de trein zagen we steeds meer wolken en het zonnetje verdween steeds verder achter de wolken. Toen we op het station van Wenen aankwamen was het dan ook een stuk frisser dan in Györ. Samen met de koffers liepen we naar het Hostel waar we nog voor één nacht bleven slapen. Het was een heel gezellige kamer met gele muren en 4 bedden, waarvan er drie “prinsessenbedden” waren. Oftewel, een bed wat elk meisje op haar kamer wilt hebben (zie foto!).
Om half 1 moesten we ons weer verzamelen in de lobby van het hotel. Uiteindelijk werd dit de gezellige binnenplaats. Daar waren de jongens al aan het schaken. Toen iedereen alle spullen op de kamer had gezet en weer naar beneden was gekomen kregen we de verdere uitleg van deze middag. Luc en Bas hadden namelijk een soort “Wie is de mol”- spel voor ons bedacht. We splitsten ons in drie groepen en elke groep kreeg 7 foto’s. Op elke foto stond iets kenmerkends uit Wenen: Een gebouw, een voorwerp, een tegel, etc. Aan ons de opdracht om er achter te komen wat het was en wáár dit lag in Wenen. Wij moesten er dan vervolgens naar toe om daar eenzelfde foto te maken, maar dan met ons zelf er op!
Mijn groepje dacht slim te zijn om aan de receptie te vragen wat alles was en waar we die gebouwen konden vinden. Helaas wist het meisje ons maar twee dingen aan te wijzen op onze kaart die wij hadden gekregen. We besloten om daar met de metro al naartoe te reizen om foto’s te gaan maken. Het eerste object was een fontijn! Deze had ik als eerste gezien. Snel rennen om daar een foto van te maken (in de tussentijd scheen de zon al weer en werd het warmer!). Daarna reisden we per metro naar het Volkstheater, dit stond ook op onze foto. We wisten alleen niet precies waar dit gebouw lag. Op de kaart gezocht, rondgewandeld en uiteindelijk bij een restaurant gevraagd. Het gebouw lag de straat uit en dan aan de andere kant van het park. Als debielen renden we er naar toe. Vroegen aan een mevrouw of zij een foto van ons wilden maken en wilden toen de foto’s pakken die we nog moesten gaan zoeken… wilden ja, want er waren 3 foto’s verdwenen!! Alle tassen werden 3x leeggemaakt en doorzocht, maar nergens de foto’s te bekennen. Er zat niks anders op om exact dezelfde weg terug te lopen om te zien of we ze onderweg hadden verloren. Het zal heel raar hebben uitgezien. 4 meiden met het gezicht naar de grond gericht en ontzettend blij als er iemand een papiertje van de grond opraapte! Uiteindelijk hadden we ze alle drie weer gevonden.
Tijdens het kopen van onze metrokaartjes hadden we aan een balie gevraagd of zij wisten wat er op de plaatjes stond. Deze meneer stuurden ons naar de “Tourist- info”. Nadat de eerste twee foto’s gemaakt waren reisden we hier naar toe. De mevrouw achter de balie zag de foto’s en zei meteen wat het was en waar het lag. We vroegen haar dit aan te geven op onze kaart, dit wilde ze wel even doen. Ze vertelden ons dat de Pedagogische hogeschool in Wenen echter ver uit het centrum lag en één gebouw niet herkende. De rest had ze in no time op de kaart omcirkeld. We gingen op pad!
Het volgende gebouw stond al vrij snel op de foto. Hierna gingen we op zoek naar een ster op de grond van Johan Sebastian Bach. Vol goede moed begonnen we in de straat, die de mevrouw had aangegeven, te zoeken naar zijn naam. Een stuk of negen sterren kwam voorbij, maar geen ster van Bach. Waar zou die van hem kunnen staan? We wisten dat die sterren ook in andere straten konden liggen, aangezien we in het metrostation er ook al drie hadden zien liggen. Maar waar begin je met zoeken? We schoten de schouwburg in om te vragen. De mevrouw was heel aardig, maar ze kon ons niet verder helpen. Hierna liepen we verder de straat af, om te zien of we ze nog ergens verder door tegen kwamen. Uiteindelijk kwamen we uit bij de “Opera”. Ook hier lagen sterren op de grond, maar niet van Bach. We gaven het op. We maakten een foto van een andere ster, maar bedekte de naam met een vestje. Zo kon Luc zien dat we wel een ster hadden gevonden. We gingen op zoek naar het laatste gebouw wat we zeker wisten. Daar aangekomen hielden die ster ons maar niet met rust. Waar zou Bach liggen? De mevrouw van de “tourist- info” had verteld dat er een aantal opgepakt zijn geworden. Zou die van Bach daarbij gezeten hebben? Maar je pakt toch niet zo een belangrijk persoon uit Wenen op? Dit waren vragen die door ons hoofd spookten. Ondertussen maakten we een foto bij het laatste gebouw. De tijd begon te dringen. Nog een uurtje en dan moesten we ons verzamelen bij Schönbrunn. Het Paleis van Sisi. Bij het laatste gebouw lagen ook weer sterren, maar niet die van Bach. We hadden geen tijd meer om naar de Hogeschool te reizen, deze lag te ver weg. Één gebouw wisten we niet welke dit was. Het enige wat we konden doen was toch nog verder te zoeken naar die ene ster. Het viel ons op dat links onder op elke tegel een nummer stond. Bij één tegel stond bijvoorbeeld 43. Op de foto was dit nummer net er buiten gehouden,dus ook dáár konden we niks mee. Toch liepen we het gebouw in waar we de laatste groepsfoto hadden gemaakt. We konden op zijn minst eens vragen aan de mevrouw achter de balie. Zij was ontzetten aardig en zij tot onze vreugde: “Die ligt om de hoek!” Ze had het even snel op internet opgezocht! We liepen er naartoe en jawel hoor! Daar lag hij! Nadat we 100 sterren voorbij hadden zien komen en 80 putdeksels als ster hadden aangezien, hadden we dan toch echt de juiste ster gevonden. Snel een foto gemaakt en toen met de metro naar Schönbrunn.
Helaas waren wij de groep met de minste foto’s. de andere twee groepen hadden er 6 en 7. Maar wat bleek! Luc zij heel triomfantelijk: “Og dames, ik had jullie er vergeten bij te vermelden dat jullie ook een andere ster hadden mogen fotograferen!” Dank je wel Luc, voor deze tijdige informatie! Als we dit van te voren hadden geweten hadden we zeker nog de Hogeschool op de foto kunnen zetten! Maar het had niet zo mogen zijn.
Hierna liepen we richting de tuinen van Schönbrunn. Jeeminee, wat een joekel van een tuin had Sisi! Zo een grote tuin had ik nog nooit gezien. Er schijnt zelfs een hele dierentuin verschuilt in te zitten. Ik keek mijn ogen uit tijdens deze wandeling en heb de nodige foto’s gemaakt.
Hierna was het tijd om terug naar het Hostel te gaan. We gingen met de hele groep barbecueën. Aangezien dit de laatste avond was dat we samen waren, wilden we deze gezamenlijk beleven. Iedereen zorgden voor een onderdeel. Het voorgerecht, de salade, het vlees en het toetje. Luc en Bas zorgden voor het drinken. Het was een hele leuke avond. Er werd veel gelachen en de tijd vloog om. Om 10 uur kwam een meneer van het Hostel ons vriendelijk vragen om op te ruimen, aangezien de binnenplaats dicht zou gaan. Met 17 mensen is deze bende snel opgeruimd. Er werd gezamenlijk afgewassen en nog snel het toetjes opgegeten. Hierna verplaatsten we ons richten ‘Stephansplatz’ Dit is een plein met in het midden een hele mooie kerk. Er om heen liggen verschillende cafeetjes en winkels. We ploften in een van de cafeetjes neer en bestelde daar ons drinken. We kletsten en lachten, maar moesten op tijd weer terug om de laatste metro te halen. Deze hadden we dan ook gehaald.
Om 2 uur lag ik in mijn bed om er om 7 uur weer uit te rollen. Vandaag was onze laatste dag in Wenen. Om 9 uur liepen we onze laatste Basisschool binnen. Dit was een school met veel buitenlandse kinderen. Voornamelijk uit landen zoals Servië. Allereerst werden we door de directrice verwelkomd. Zij vertelden hoe het op haar school er aan toe ging. Zo blijft een leerkracht vier jaar lang bij aan een groep gekoppeld. Mag hij/zij zelf bepalen welke lesmethode hij/zij kiest. Als er uiteindelijk maar voldaan wordt aan de doelen. Niet alleen de methode mogen ze uitkiezen. Ook de manier waarop zij de kinderen de stof willen overbrengen is geheel in handen van de leerkracht. Zo zijn er mensen die zich fijner voelen bij het lesgeven met invloeden van het Montessori-onderwijs. Terwijl andere mensen juist liever frontaal les willen geven. Waarbij kinderen luisteren en leerkracht stoft uitlegt aan de kinderen.
Daarnaast had de directrice een hele sterke mening. Ze zou graag cluster-onderwijs gehad willen hebben binnen haar school, maar niet alle leerkrachten stemden hier voor in. Ook wordt de controle op het onderwijs steeds strenger in Oostenrijk. Zo zijn er vanaf groep 6 landelijke toetsen (hier de CITO) waarbij de leerlingen getest worden op de kennis die zij bezitten. De directrice hoorde dat wij in Nederland zelfs kleuters toetsen. Dit vond zij belachelijk. Zij vond dat een professionele leerkracht moest bepalen op welk niveau het kind functioneerde. Hij/zij heeft 5 uur per dag een kind voor zich en weet wat het wel en niet kan. Ze vond het daarnaast ook nog eens zielig, want een toets gaat meestal gepaard met stress en dat hoort niet bij kleuters.
Hierna mochten we zelf door de school lopen. Iedereen wist van onze komst en verwelkomde onze vriendelijk. Eerst gingen we in (waarschijnlijk) groep 4/5 kijken. Zij waren net met taal bezig. Het was een onrustige groep en de leerkracht vertelde dat er een aantal kinderen in deze klas zaten wat nog geen Duits konden. Deze kinderen kwamen uit het buitenland. Hier zijn we even blijven kijken en observeren. Daarna zijn we naar groep 3 (voor Nederlandse begrippen) gegaan. Zij waren net met rekenen bezig en de leerkracht verontschuldigde zich voor haar ‘saaie’ les. Na een kwartier liet ze de kinderen opruimen. Ze mochten gaan zingen en dansen op de muziek. Opeen rende de juf de klas uit en kwamen er grotere kinderen de klas in gerend. In de tussentijd was groep 3 aan het dansen op de Gangnam Style (ja, ja, ook in Oostenrijk was dit een grote hit). Hierna werden de tafels uit elkaar gezet zodat er ruimte was voor de grotere kinderen. Zij lieten aan ons een heuse Oostenrijkse dans zien. Dit vond ik erg leuk, want zo zag je de gebruiken uit Oostenrijk!
Hierna was het alweer tijd om te gaan en afscheid te nemen van de laatste basisschool.
De middag was ingepland met vrije tijd. We hadden afgesproken om dan Schönbrunn van binnen te bezichtigen. We gingen er met de metro naar toe en kochten kaartjes. Binnen haalden we de recordertjes op en vervolgens liepen we verder naar de start van de tour. De tuin van Sisi had al indruk op mij gemaakt, maar de prachtige kamers nog meer. Overal was goud. Op ramen, deuren, muren en plafonds. En prachtige schilderijen. En als laatste natuurlijk ook de inrichting. Ik weet niet hoeveel stoelen er zijn in dat Paleis, maar het zijn er te veel om op te noemen. Groep 7/8, wisten jullie trouwens dat Sisi vroeger ook gewoon Goulash at, of een echte Wiener Schnitzel? Alleen wanneer er gasten kwamen werd er sjiek voor hen gekookt! En die prachtige balzaal waar tijdens het Nieuwjaarsconcert op televisie wordt gedanst, 50 bij 10 m is? Wat een grote zaal was dat!
Na een uurtje liepen we het Paleis weer uit en hadden pijn aan onze voeten van het vele lopen door het Paleis! Arme sisi, we hadden medelijden met haar!
Om half 5 moesten we verzamelen bij een Schnitzel restaurant om in stijl af te sluiten. Bijna iedereen bestelde een schnitzel met frietjes. En hierna was onze tijd in Wenen ook al weer voorbij. Vanuit het restaurant liepen we terug naar ons Hostel om de koffers te pakken. Kwart over 6 hadden we de metro en de trein naar de Luchthaven. Daar ging alles heel snel. Koffers weggebracht, door de douane, gate zoeken en daarna nog even moeten wachten voor we het vliegtuig in konden gaan. Het was slecht weer waardoor we wat meer turbulentie hadden dan de heenreis, maar voor ik het wist stond ik alweer met het koffer in mijn handen te zoeken naar mijn papa die ons kwam halen.
Het was een hele indrukwekkende, leuke, uitbundige reis geworden. Waarin ik veel heb gezien en te weten ben gekomen over de scholen in Hongarije, Györ en Oostenrijk, Wenen. Het was een leuke groep waarmee ik ben geweest en Luc en Bas waren net zo gezellig!
Ik wil hierbij ook even iedereen bedanken die trouw mijn verslagjes heeft gevolgd. De reacties vond ik altijd ontzettend leuk om te lezen. Het was voor mij een boost om toch om 11 uur ’s avonds nog even achter de laptop te kruipen om het verslagje uit te typen! Dankjewel! En groep 7/8, binnenkort ga ik een lesje geven waarin ik allerlei dingen vanuit Györ met jullie zal gaan uitvoeren. Bereidt jullie maar voor en tot donderdag!
En voor de andere mensen: Tot snel!!